De Aconcagua (6962m.) is de hoogste berg buiten de Himalaya. De berg ligt in Argentinië op de grens met Chili.

Waar de naam Aconcagua precies vandaan komt, weet men niet. Het vermoeden is dat het komt van Quechua of Aymara, twee oorspronkelijke Zuid-Amerikaanse talen.

Volgens de website van het Provinciale Park betekent Aconcagua "hoge top waar men beducht voor was of tegen op zag". De bijnaam van de Aconcagua (gegeven door de Inca’s) is "stenen schildwacht".
Hoewel er bewijs is dat de Inca’s hoge bergen in de Andes hebben beklommen, is er geen bewijs gevonden dat ze op de top van de Aconcagua zijn geweest.

De eerste beklimming staat op naam van de Zwitser Mattthias Zurbriggen. Hij beklom in 1897 de berg via wat nu de normaalroute wordt genoemd.

Hoewel de Aconcagua technisch gezien niet moeilijk is, is het wel een serieuze berg. De wind en de zon zijn zo krachtig dat de berg grotendeels sneeuw- en ijsvrij is. De berg is berucht om de extreem harde wind. Ook de hoogte speelt een rol van betekenis. De Aconcagua wordt beklommen tussen eind november en begin maart; het zomerseizoen op het zuidelijk halfrond.

Reisverslag

In de voetsporen van de Inca's

Terwijl mensen om me heen zich aan het voorbereiden waren op de kerstdagen en de jaarwisseling, was ik bezig om mijn spullen voor mijn reis naar Argentinië bij elkaar te zoeken. Het was voor mij ook een aparte gewaarwording om in Mendoza, waar het hartje zomer was, kerstbomen en kerststalletjes te zien.

Mendoza is een groene stad midden in de woestijn. Ze kunnen de stad zo groen houden doordat ze aftakkingen van de rivier richting de stad hebben gemaakt. Door iedere straat lopen kanalen en de bomen staan verdiept in het trottoir om zo veel mogelijk van het schaarse water te kunnen profiteren. Mendoza heeft vele mooie pleinen en gebouwen. Het is een genot om daar te wandelen. Argentinië staat bekend om zijn heerlijke wijnen en vlees.

Natuurlijk heb ik verschillende wijnhuizen bezocht en genoten van de rijke smaak van de wijn. Vlees is echter niet aan mij besteed. De groep met wie ik naar de Aconcagua ging bestond uit twee Finnen: Anni en Mikko, twee Amerikaanse Turken: Ahmet en Murat, en een Amerikaanse: Denise. De voortreffelijke gidsen waren Juan en Wenny.

Na de permit geregeld te hebben, gingen we met een bus richting Penitentes. Een prachtige busreis waarbij je het landschap zag veranderen van stedelijk naar woestijn naar berglandschap. Dit alles met fantastische kleuren. In Penitentes sliepen we in een hotel en daar namen we onze voorlopig laatste douche.
Bij de entree van het park moesten we de permits laten zien. Daarna begon de expeditie. Dagrugzak op en lopen over een eenvoudig en stoffig pad. Juan vertelde dat op de zuidtop van de Aconcagua een gemummificeerd Inca-kind is gevonden. De Inca-trail liep door dit gedeelte van Argentinië. Na ongeveer vier uur kwamen we aan in Confluencia (3300m.).
Daar leerden we van Juan dat we de tenten altijd met minstens vier personen op moeten zetten vanwege de wind.

Als acclimatisatietocht zijn we de volgende dag naar Plaza Francia (4200m.) gegaan. Vanaf hier heb je een magnifiek uitzocht op de zuidkant van de Aconcagua. Dan te bedenken dat er klimmers zijn geweest die dergelijke routes klimmen. Volgens Juan wordt dat minder vanwege het lawinegevaar. De wandeling naar Plaza de Mulas/basiskamp (4300m.) kenmerkte zich door de hitte.

Op een gegeven moment liepen we door een steenwoestijn met aan twee kanten bergen gecombineerd met felle zon en geen wind. Alle ingrediënten om het erg warm te krijgen. Wenny gaf aan dat het zelden zo heet is geweest op deze plek. Het laatste stuk moesten we nog aardig klimmen. Na ruim zeven uur kwamen we aan op de plaats van bestemming. Eerst werd onze vochtvoorraad aangevuld alvorens we de tenten gingen opzetten. Plaza de Mulas is een klein dorpje in het seizoen (half november tot begin maart). Er is een atelier en een winkeltje annex bar (voor als je van je geld af moet  ).

Ook is er continue een arts aanwezig. Standaard bij deze expeditie zaten drie bezoeken aan de dokter. Hij nam de bloeddruk op, de saturatie (zuurstofopname (als dat onvoldoende is mag je niet hoger)), luisterde naar je longen en vroeg naar je welbevinden. Ik kreeg een antibioticakuur i.v.m. een luchtweginfectie.

Vanuit Plaza de Mulas hebben we de Mount Bonette (5091m.) beklommen. Een echte berg met magnifiek uitzicht. De route was gevarieerd: gruis, stenen, penitentes (soort haaienvinnen van ijs die ontstaan zijn door zon en wind) en sneeuw. Na deze acclimatisatieronde brachten we materiaal naar camp Canadá (4910m.) en daalden vervolgens weer af naar het basiskamp. De dag daarna moesten we de eigen hoogtespullen uitzoeken omdat we alleen nog op de terugweg in het basiskamp zouden verblijven. De route naar camp Canadá loopt over een zigzagpas naar boven. Niet moeilijk maar de hoogte gaat wel een rol spelen. Door niet te snel te gaan, is het goed te doen.

Aangekomen op 4910m. zetten we samen de tenten weer op. We eten bij redelijk weer buiten en als het koud is, in je tentje. Er is geen eettent mee omdat het verblijf in de hoogtekampen van korte duur is.
Bij zonsondergang ontdekte we een vos die lag te slapen bij de rotsen. Het was ons een raadsel wat een vos in dit onherbergzame gebied doet.

Zeker omdat er geen eten te vinden is. Het heeft vannacht gestormd! Gelukkig sliep ik door het geklapper van de tent heen. De volgende ochtend hebben we samen de tenten afgebroken en vertrokken we met al onze spullen naar Camp 2/Nido de Cóndores (5250m.). Dit camp ligt bijna recht boven Camp 1. Hoewel ik de berg op zich niet mooi vind, is het uitzicht daarentegen fenomenaal.

De dag daarna stond er weer een harde koude wind. We brengen spullen naar Camp Cólera (5900m.) en dalen vervolgens weer af naar Camp 2. Er staan weinig tenten in Camp Cólera. Veel expedities hebben het weerbericht gehoord en weten dat er slecht weer op komst is. Mogelijk is er over twee dagen een optie om naar boven te gaan. De wolk om de top van de Aconcagua lijkt verdacht veel op de wolk rond de top van de Denali. Dat voorspelt weinig goeds.

En dan begint het te sneeuwen en te waaien. De rustdag in Camp 2 brengen we grotendeels door in onze tentjes. In Camp 3 worden de tentjes stuk geblazen. Omhoog gaan naar Camp 3 is dus geen optie. Morgen gaan we vanaf Camp 2 een toppoging ondernemen. De kans van slagen is gering. Het stormt zo erg dat de tenten op hun grondvesten staan te trillen. Volgens de weersvoorspellingen zal het gedurende een korte tijd minder hard waaien. Van dat moment willen we gebruik maken.

Om 4.00 uur in de ochtend vertrekken we eindelijk. We gingen niet eerder omdat een andere gids de berg beter kent en nu de route min of meer uitzet op de compleet besneeuwde berg. Op sommige plekken lag kniediepe sneeuw maar op andere plekken bijna niets maar was het spekglad. We hadden de stijgijzers niet onder. Achteraf gezien zou dat prettig en veiliger zijn geweest. Er waren zeer steile hellingen waar je absoluut niet moest vallen. Door de gladheid was deze kans echter niet ondenkbaar. Na twee uur worstelen door sneeuw en storm, kwamen we aan in Camp Berlin.

In het schuilhutje hebben we overlegd met elkaar. Mikko en Anni hadden het erg koud en wilde afdalen. Ik vertelde dat doorgaan geen nut had. Het was op dat moment 6.00 uur. We hadden (in goede omstandigheden) nog zo’n 8 tot 10 uur te gaan voor de top en vervolgens zouden we weer moeten afdalen naar Camp 2. De wind (ja, het kon nog veel erger) zou in de namiddag aantrekken tot windkracht 9. Het zou onverantwoordelijk zijn om door te gaan. Mikko, Anni en ik zijn, onder begeleiding van een gids, naar beneden gegaan. Alle sporen waren al gewist wat de kans op verdwalen zeer groot zou maken.

Het sneeuwde zo hard dat je geen hand voor je ogen zag. Anni en ik hadden onze stijgijzers onder gedaan. Mikko gleed op een gegeven moment uit en gleed een helling af. Gelukkig was dit maar een kleine helling. Na een kwartier zijn ook de andere omgedraaid en naar beneden gegaan.

In Camp 2 aangekomen hebben we wat gegeten en gedronken om vervolgens de tenten af te breken om naar het basiskamp te gaan. Dat dit een wijs besluit was, bleek ’s nachts. De wind was zelfs op 4200 m. zo extreem dat men dit niet kende. De volgende dag zijn we afgedaald naar Penitentes (2725m.). Het weer was nog steeds bijzonder slecht. We hebben uitgecheckt bij het park en zijn met de bus weer naar Mendoza gereden. Wat was het heerlijk om weer onder de douche te staan.

Normaliter regent het in Mendoza zo’n vier dagen per jaar. Ik heb er ruim drie van mee mogen maken. Men denkt dat het matige weer veroorzaakt is geweest door El Nino.

Hoewel ik ook deze keer de top niet heb gehaald, heb ik wel weer bijzonder genoten van deze expeditie.

De routes op de Aconcagua

Er zijn vijf routes op de Aconcagua:

Via de Horcones vallei:
- de normaal route
- zuidkantroute

Via de Vaccas vallei:
- de Polisch traverse route
- de Polisch glacier route
- de Guanacos route

Meer dan 75% van de klimmers kiest de normaal route. Zo ook ik.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


Aconcagua Summit of South America - Harry Kikstra

De normaal route 1: Van Puente del Inca (2800 m.) naar Confluencia (3400m.)

- Hoogteverschil: 600 m
- Afstand: 10 km
- Looptijd: 4 - 5 uur

Een eenvoudige wandeling door stoffig terrein. Na ongeveer 15 minuten passeer je het mooie Laguna Horcones. Uit dit meertje drinken de ezels. De ezels dragen bagage tot Plaza de Mulas (zie volgende etappe). Een kilometer verder loop je over een brug die gemaakt is voor de film "Seven years in Tibet". De film is grotendeels opgenomen in dit gebied om kosten te besparen.

2: Van Confluencia naar Plaza de Mulas (4300m.)

- Hoogteverschil: 900 meter
- Afstand: 16 km
- Looptijd: 7 - 10 uur

Na een afdaling waarbij je de Horcones rivier (met vies bruin water) oversteekt, loop je lange tijd langs de rivier. De route gaat langzaam stijgend omhoog over een grote steenachtige vlakte met alleen af en toe een struikje. Je loopt tussen de bergen. Als de zon schijnt en er is weinig wind dan kan het hier bijzonder heet worden. Als de wind waait dan kan het koud en stoffig zijn.
Na het passeren van de plaats waar eerst Plaza de Mulas was (4100m.), moet je nog 200 meter stijgen naar de nieuwe plek. Dit is nog een vermoeiende klim.
Plaza de Mulas is het eindpunt voor de ezels. Het is het basiskamp voor de beklimming van de Aconcagua. In de avondzon kleurt de Aconcagua prachtig oranje.

3: Van Plaza de Mulas naar Camp Canada/Camp 1 (4900m.)

- Hoogteverschil: 600 meter
- Looptijd: 2 - 5 uur

Vanaf nu draag je je eigen spullen en een deel van de gezamenlijke spullen. Dat wil zeggen dat we gaan werken volgens het cache-and-carry principe. Spullen omhoog brengen en vervolgens weer afdalen om de keer daarna omhoog te gaan en hoog te blijven slapen.
Stijgend kies je voor de langere maar minder steile variant. Je gaat zigzaggend omhoog. Naar beneden gaat vlot omdat je je grotendeels al ‘glijdend’ door het gruis kunt laten gaan.
Tijdens de klim heb je een prachtig zicht op Plaza de Mulas. Het uitzicht vanaf Camp Canada is geweldig. Je kijkt uit over de Andes.

Aconcagua Summit of South America - Harry Kikstra

4: Camp Canada naar Nido de Cóndores/Camp 2 (5400m.)

- Hoogteverschil: 500 meter
- Looptijd: 2 - 4 uur

Nido de Cóndores betekent Condors nest. De route is eenvoudig, het uitzicht formidabel. Het wordt nu zwaarder omdat de hoogte een steeds grotere rol gaat spelen. De tenten moeten zoveel mogelijk in de nabijheid van rotsen worden opgezet vanwege de wind.

5: Nido de Cóndores naar Berlin-Cólera/camp 3 (5900m.)

- Hoogteverschil: 500 meter
- Looptijd: 2 - 5 uur

Omdat het tempo wat lager ligt (vanwege de hoogte) heb je alle tijd om te genieten van het uitzicht. Het uitzicht is vele malen mooier dan de Aconcagua zelf. De Berlin hutjes zijn schuilhutjes. Het is dus niet de bedoeling daar te overnachten. De meeste klimmers gaan nog 100 meter hoger richting de "White Rocks"/camp Cólera. Deze plek is ruimer en minder druk.

6: Berlin-Cólera naar de top (6962m.) en terug naar camp 3

- Hoogteverschil: 1060 meter
- Looptijd: 10 - 18 uur

Tussen twee en vijf uur in de ochtend vertrekken de expedities. Het terrein is afwisselend: matig tot steil, gruis en losse stenen als ook sneeuwvelden die ijzig kunnen zijn. De top is een redelijk groot plateau. Het uitzicht over de Andes moet geweldig zijn.

Literatuur: Aconcagua Summit of South America - Harry Kikstra